Zij was mijn spiegel

Zo`n moment waarop je een inzicht krijgt die je leven doet veranderen. Ik weet het nog precies. Onze dochter van twee wilde niet luisteren. Ze was ontzettend aan het mopperen en dit gebeurde vaak. Ik zag haar als een lastig kind en soms dreef ze me met haar huilen tot waanzin.

Ik weet nog precies één van de momenten dat ik voor haar stond, omdat ze niet deed wat ik van haar vroeg. Ik voelde frustratie, waarom luisterde ze nou niet?! Ze ging dwars tegen me in. Wat was ik boos!

Het was heel bijzonder. Deze keer nam het conflict een andere wending. Opeens, uit het niets, ging er een lichtje branden en werd er een hele grote spiegel voor me gehouden. ‘Kijk nu eens naar jezelf, Monique? Wat zend jij uit? Hoe voel jij je? Hoe reageer je op je kind? Hoe sta jij hier?’ Die sloeg in…

Ik keek naar mezelf en zag mezelf gestrest zijn, mopperen, het veel te druk hebben. Ik wilde haar onder druk zetten omdat er iets volgens míj moest gebeuren. IK was degene die lastig was! Ineens legde ik de oorzaak van de situatie niet meer bij haar neer, maar zocht ik het bij mezelf. Wat het eigenlijk wel makkelijker maakte, want als ik zelf de oorzaak was, kon ik het ook zelf veranderen!

Vanaf dat moment kon ik het steeds vaker zien gebeuren: Op de momenten dat ik me prettig en ontspannen voelde, was zij lief en rustig. Maar zodra ik gestrest was, het veel te druk had en me niet happy voelde, reageerde zij hier direct op. Ze liet mij hetzelfde zien! Zij was mijn spiegel. Recht voor me, mijn eigen kind.

Ze heeft me geholpen rustiger te worden, liever voor mezelf te zijn en de schuld niet bij een ander neer te leggen, maar bij mezelf te zoeken. Zij is het begin geweest van de wetenschap in mij dat ik niet in staat ben anderen te veranderen. Als ik iets aan iemand anders wil veranderen, is dat een teken dat ik eerst eens goed naar mezelf mag gaan kijken. En nee, dat is niet altijd makkelijk en nog steeds trap ik zo nu en dan in de valkuil en wijs ik naar anderen. Maar ik kan niet van mezelf verwachten dat ik een patroon dat ik al 30 jaar volhoudt, ineens anders kan doen. Dat moet groeien. Dus het is oké.

Mijn moment van inzicht is inmiddels 5 jaar geleden… En nog steeds denk ik vaak terug aan dit ene moment. Elke keer waarop onze kinderen lastig lijken, kijk ik naar mezelf. Dan zet ik even die denkbeeldige spiegel voor en denk ik: ‘Wat straal ik uit? Hoe is het eigenlijk met mij? Hoe voel ik me nu? Waarop reageren de kinderen?’ Even een moment van pauze, de aandacht weer naar mezelf brengen. En ik moet elke keer weer toegeven, hoe pijnlijk soms ook, dat IK de oorzaak ben. Maar hoe fijn voor hun. Dat zij niet meer als schuldigen worden aangewezen. Dat zij niet in therapie of naar een coach hoeven. Zij mogen gewoon kind blijven. Ze mogen spelen, leren, voelen en ervaren. Dat is waar ze het allerbeste in zijn. En dat is misschien wel het allermooiste dat zij ons als ouders kunnen leren.