Wat ik liever niet zeggen wil...

.... is dat ik moeder zijn best lastig vind. En zwaar soms ook. Misschien had het makkelijker geweest als ik alleen moeder had geweest en verder, naast mijn rol als partner, minder rollen had gehad. Want als moeder ben je niet alleen maar moeder. Je hebt ook je werk, welke een groot deel van je leven in beslag neemt. Je bent dus moeder en werknemer. Twee grote rollen. Daarbij ben je wellicht partner van iemand, en ben je ook nog dochter, vriendin, buurvrouw, enz...

Als moeder wil ik het graag zó goed doen, dat ik vaak het gevoel heb dat ik tekort schiet. Want als ik mijn focus leg op het moederschap, is er een andere rol waarin ik weer minder aanwezig ben.

Ik heb vaak het gevoel dat ik balanceer op het randje van moeder zijn of kiezen voor mijn eigen IK. Schuldgevoelens heb ik dagelijks. ' Als ik kies voor mezelf, doe ik hen te kort... Heb ik het zo wel goed gedaan.. Ben ik zo de best mogelijke moeder... Doe ik nu wat het beste is voor mijn kinderen... Ik wil mijn kinderen niet beschadigen, straks heb ik ze pijn gedaan.'

Dit maakt het soms best ingewikkeld. Ik zou het liefst willen dat ik gewoon kon leven, zonder overal bij na te denken. 'Doe ik het wel goed zo... Werk ik niet teveel... Moet ik meer bij de kinderen zijn.. Ik zou elk deel van hun leven mee moeten maken, niets mogen missen.'

Wat ik beschrijf kan ik soms als een enorme last zien. Maar wat nou, als ik het anders ga bekijken? Misschien mag ik hierin gewoon iets leren. Mag ik leren dat er altijd iets is dat aan je trekt. Dat je altijd in het midden van de storm zult staan. Dat ik de keus heb om mee te waaien en op te gaan in de storm. Of dat ik het rustige middelpunt van de orkaan word. Kijkend, observerend, kalm en bedachtzaam. Er zijn altijd genoeg redenen te bedenken om me weg te houden van mijn eigen ikje. Wat nou als dit juist de uitdaging is? Als dit is wat ik mag leren? Dat ik mijn kinderen mag leren liefdevol voor zichzelf te zijn. Doen wat goed voelt voor hen en niet alles laten afhangen van anderen.

Ik wil mijn kinderen ál mijn liefde geven. Maar als ik hen al mijn liefde geef, wie geeft mij dan alle liefde die ik nodig heb?

Ik denk dat het de grootste uitdaging en les is, om te leren onafhankelijk te zijn van de liefde van anderen. Want als mijn kinderen zo leunen op mijn liefde en ik val een keer weg, dan is er een groot tekort aan liefde bij hen. Dat gat gaan ze wellicht opvullen met relaties, eten, drank of andere verslavingen.

Afhankelijk zijn van de liefde van een ander, houdt je weg bij de liefde voor jezelf. Leren dat jij op de eerste plaats jouw liefde waard bent. Dat jij jezelf lief, mooi en waardevol mag vinden. Dat je kunt zeggen: Ik hou van mezelf. Want als je van jezelf houdt, zul je de liefde van de ander ook veel beter kunnen ontvangen. En als de liefde van de ander wegvalt, heb je altijd nog de liefde voor jezelf.

Hoe mooi zou het zijn dat we dit onze kinderen mogen leren? Wat zouden het dan prachtige, stralende, zelfstandige wezens worden. Mensen die het leven ten volle leven, omdat ze doen wat goed voelt voor hen. Waardoor ze onderweg mooie mensen en situaties aantrekken die passen bij hun pad en hun missie.

Dat zou mijn droom zijn. Ik wil het mijn kinderen graag leren. Maar ik ben nog niet het beste voorbeeld. Ik struggel hiermee met ups en downs. Maar misschien is mijn doel wel, dat ik hierin ook nog mag leren. Niemand kan alles in één keer goed. Niemand heeft de perfecte formule voor een lang en gelukkig leven. Maar samen mogen we het leren. Mijn kinderen en ik.

Jij.