Voorheen zou dit HET moment geweest zijn…

Het is zondagochtend 10 uur, als we samen onder de douche staan. “Wat zullen we gaan doen vandaag?” vraag jij.” Daar heb ik dus al een uur over liggen nadenken, dus heel fijn dat je het vraagt. Ik heb zin om zo lekker samen te ontbijten en daarna een stuk te wandelen. Even met zijn tweetjes op de koffie bij mijn ouders en vanmiddag werken aan mijn website.”

“Oké”, zeg jij, een beetje twijfelend. “Zal ik nu vertellen wat mijn plannen zijn voor deze dag?

Ik wil na het douchen meteen even naar mijn ouders en als ik terug kom een stukje op de motor rijden.”

Even is het stil. Slik… deze dag willen we dus beiden heel anders invullen.

Voorheen zou dit HET moment geweest zijn waarop onze verschillen van mening op zouden lopen van een geïrriteerd gesprek waarin we allebei onze zin probeerden te krijgen, tot een ruzie tussen twee koppige mensen die daarna bokkig elk een kant op gingen en elkaar de rest van de dag niet meer zouden spreken.

Hier waren we namelijk ontzettend goed in. De dag bekijken vanuit onze eigen verlangens en behoeften en ons aangevallen voelen wanneer de ander daar anders over dacht. Dus dan schoten we in de verdediging. Want dat is wat er gebeurt wanneer je je aangevallen voelt: Je gaat jezelf verdedigen en daarmee schiet je in een schild. Je wilt jezelf beschermen en bijt van je af. En dat afbijten werkt niet zo goed in relaties.

Maar bij ons is dat is verleden tijd. Zo doen we dat niet meer. Na een flinke relatie crisis hebben we geleerd dat dat niet de meest handige, doeltreffende manier is.

Dus, nadat we elkaars plannen voor deze dag hadden gehoord, zijn we even stil. Iets in mij moest even terugschakelen, even her programmeren. Oké, hij wil iets en ik wil iets. Mo, hou het bij jezelf. Hij mag zijn ideeën en wensen hebben, net zoals ik dat mag. Ik voel dat ik licht geïrriteerd ben en dat laat ik er even zijn. Ik voel het, maar spreek het niet uit. Op deze manier neem ik mezelf serieus en accepteer ik dat ik deze gevoelens heb. Ik geef mezelf de ruimte om bewust te worden van wat er in mij gebeurt en stel me voor dat hij dit ook zo ervaart. Dus ik geef hiermee mezelf én hem de ruimte om er te zijn.

We besluiten allebei een beetje water bij de wijn te doen en sluiten een compromis. We gaan samen ontbijten, hij wandelt naar zijn ouders en ik naar de mijne en daarna heb ik tijd om aan mijn website te werken als hij op de motor gaat. Vanmiddag ploffen we dan lekker samen op de bank. Een soort handjeklap!

Ik ben zo blij dat wij dit samen hebben kunnen leren. Dat we onze verwachtingen hebben leren uitspreken naar elkaar én dat we nu in staat zijn om naar elkaar te luisteren en de ander in zijn/haar waarde te laten. We hebben mogen leren dat iedereen de wereld bekijkt vanuit zijn of haar eigen perspectief. We hebben allemaal onze eigen ideeën en denkwijzen. Dat is oké. Wanneer je je hier bewust van wordt en het altijd bij jezelf leert houden, kun je er rustig met de ander over praten en op een betere manier leren communiceren. En natuurlijk gaat het ook bij ons niet altijd over rozen. Lopen we soms tegen dingen aan en schieten we in de verdediging. Maar het leuke hiervan is, dat we elkaar daarop kunnen wijzen en dat we het bespreekbaar maken. We laten het niet meer oplopen tot dagen lang stilzwijgen en negeren. We zijn ons ervan bewust dat we ieder een eigen IK-je zijn, met onze eigen bagage, waarmee we de wereld in ons hoofd hebben vorm gegeven. We kunnen dit van elkaar accepteren en zijn bereid om met en van elkaar te leren.

Ik geloof dat dit DE sleutel is voor een gelukkige relatie.

Want vanaf het moment dat wij echt naar elkaar gingen luisteren, kon onze relatie pas echt beginnen.