Loslaten, wat kan dat lastig zijn!

“Mam, het w.c. papier is op”, roept Anna als ze de kamer binnen komt. “Zal ik even naar de winkel?” “Uhh… alleen? Reageer ik. “Ja! Dat kan ik heus wel hoor!” Verschrikt kijk ik mijn man aan. “Tuurlijk kan ze dat, zegt hij. Vertrouw haar nou maar. Je moet haar ook een beetje loslaten hoor.” Een kwartiertje later, na een heleboel veiligheidsinstructies (Goed kijken met oversteken! Waar zet je je fiets neer? Let op dat je niet aan de pin kassa gaat?! Als je het niet kan vinden vraag je het aan een medewerkster hé?) fietst ze de hoek om. En wij staan voor het raam en kijken haar na. Even voel ik een vlaag van verdriet en bezorgdheid opkomen. Loslaten… denk ik, ze is al bijna 8.

Zo’n 20 minuten later komt er een stralend meisje het pad op rijden. Alles is goed gegaan. Wat vond ze het spannend! “Ik bibber nog helemaal, mama, maar ik ben heel trots op mezelf dat ik het gedaan heb.” En ik ben nóg trotser. Mijn meisje. Wat wordt ze groot. Loslaten doet soms pijn. Maar als ik wil dat ze opgroeit tot een zelfstandige en zelfverzekerde vrouw, mag ik haar daar het vertrouwen voor bieden en de ruimte voor geven.

Maar het allerliefste was ik achter haar aan gefietst ;)