Ik dacht dat iedereen tegen me was...

Ik zie mezelf nog zitten, daar in de koffie kamer. Ik voelde me verdrietig en onzeker. Dat zouden m’n collega`s toch wel aan me zien? Ze zullen me vast vragen of het wel goed met me gaat en dan kan ik eindelijk delen dat ik me helemaal niet happy voel. Misschien kom ik dan zelfs wel van die tranen af…

Maar collega`s vroegen het niet. Niemand zei iets over mijn sippe gezicht en brandende tranen. Ze zeiden überhaupt vrij weinig tegen me. En ik snapte niet waarom. Ik was toch altijd vriendelijk? Ik mopperde nooit, bemoeide me nergens mee, had nooit het hoogste woord en lachte altijd lief naar iedereen.

Oh ja, wat ik óók goed kon, was mezelf op de achtergrond houden. Vanuit die veilige plek observeerde ik alles en iedereen. Subtiele uiterlijke kenmerken en emoties vielen mij dan ook meteen op. En ik verwachtte dat anderen dit ook bij mij zouden hebben.

Ik maakte mezelf onzichtbaar. Héél klein. Diep van binnen wilde ik eigenlijk helemaal niet dat ze me zagen! En als ze me zouden vragen hoe het met me gaat, had ik waarschijnlijk alleen maar gelachen en geroepen: “Goed hoor!” Bij functioneringsgesprekken kreeg ik vaak te horen dat ik mezelf wat meer zou mogen laten zien.

Nu ik erop terug kijk, kan ik wel zeggen dat dit de ‘oude Monique’ was. Door de jaren heen had ik een masker opgezet dat steeds dikker werd. Herhaaldelijk voedde ik mezelf met de gedachten dat ik niet kwetsbaar mocht zijn, dat ik sterk was en dat iedereen moest denken dat het goed met me ging.

Tot het moment dat ik de schijn niet langer op kon houden. Mijn constante gevoel van spanning was omgeslagen in een burn-out. Als een kras op een grammofoonplaat waardoor de muziek niet langer verder kon spelen.

Een lange periode van herstel ging voorbij. Ik leerde praten over mijn gevoelens en om me kwetsbaar op te stellen. Ik leerde over de kracht van gedachten en over het menselijk brein. Ik kwam gevoelens en ervaringen onder ogen die ik al die tijd had weggestopt. En langzaamaan veranderde ik hiermee een gedragspatroon dat zich de eerste 26 jaar van mijn leven had opgebouwd.

En nu, 8 jaar later, zit ik in dezelfde koffiekamer. Mijn blik voelt anders. Open. Ik doe mee met een gesprek en durf te zeggen hoe ik me voel. Nee, ik zal niet zo snel op de voorgrond treden en het hoogste woord voeren. Dat zit niet in mijn karakter. Maar ik voel mezelf nu gezien en gehoord. En dat komt omdat ik mezelf nu zie en hoor. En daarmee mijn plek inneem binnen het team en mezelf durf te laten zien. Bij functioneringsgesprekken krijg ik te horen dat ik positief ben veranderd en dat ik nu echt deel uitmaak van het team.

Ik voel een lach op mijn gezicht als ik mezelf afvraag waar ik al die tijd heb gezeten en ik ben dankbaar dat ik de liefde voor mezelf, de kwetsbaarheid en het kleine meisje in mij, heb terug gevonden.