De stemmetjes in mijn hoofd

Het is 3e kerstdag, 2021 (27 december om precies te zijn), 23:50 uur. Ik lig in bed en staar al een uur naar het plafond. Ik kan niet slapen, want door mijn hoofd spoken allerlei gedachten. Dit herken ik van eerdere vakanties; ik kom dan tot rust en dan gaat mijn hoofd ‘aan’. Allerlei ideeën krijg ik om te doen met mijn praktijk. Een last-minute ‘Pimp your life’ programma, mijn website verbouwen, teksten voor social media… ik ben enorm enthousiast en voel de energie stromen.

Tot dat die ene stem van zich laat horen. Dat zeurende, negatieve stemmetje dat zo nu en dan opduikt. Ze zegt: “Monique, al die mooie ideeën van jou kun je helemaal niet in de praktijk brengen! Daar heb je geen tijd voor! Het is nu kerstvakantie en dan hoor je tijd te hebben voor je kinderen. Daarna krijgen de kinderen thuisonderwijs en moet je zelf online les gaan even. ERROR!

Ik krijg het warm en begin onrustig te draaien.

Ik merk ook een ander stemmetje, met een positiever geluid: “Er zijn genoeg mogelijkheden en de kinderen zijn al best zelfstandig, dus kunnen ze ook wel aan hun schoolwerk als ik naar mijn praktijk ben. Daarentegen heb ik nog 1,5 week vrij en kan ik een hoop doen! EN je bent een goede moeder, OOK als je er soms even niet bent (pijnpuntje van mij).

Ik word rustiger en check mijn lijf. Daar is rust. Ik check mijn hoofd. Daar is onrust. Nou kan ik nog een paar uur gaan liggen draaien, of ik ga de woorden uit mijn hoofd op papier zetten. Met het eerste bereik ik niets (behalve spanning en slaaptekort) en met de tweede optie heb ik tenminste weer een nieuwe blog op papier 😊.

Ik besluit uit bed te stappen, sluip zachtjes naar beneden en knip de lichtjes in de kerstboom weer aan. Onze poes Kippie komt gezellig bij me op de bank liggen en ik begin met mijn verhaal. Al schrijvende kom ik erachter hoeveel ik van schrijven hou en hoe makkelijk de woorden uit mijn pen op het papier stromen (ik typ nooit direct; echt schrijven werkt voor mij beter). Dit is wat ik ZO graag doe! Waar ik nóg meer energie en inspiratie van krijg. Meteen komt die stem even om de hoek kijken, nu ik deze zin op schrijf: “Maar wat als niemand op mijn verhaal zit te wachten?” Ik moet even moeite doen om een tegen woord te verzinnen, maar het lukt me om mijn positieve stemmetje aan te zetten:” Ook al vindt niemand mijn verhaal interessant, ik heb eindelijk weer eens ervaren hoe heerlijk schrijven is en ik ben blij met het besluit dat ik heb genomen om vanaf nu weer veel vaker te gaan schrijven.”

Uiteindelijk doe je alles wat je doet voor jezelf (ja, echt waar). Alles wat je doet, is om er zelf (indirect) beter van te worden. Dus het schrijven én posten van dit verhaal, levert iets op voor mij. Voor mij de uitdaging om te bedenken wát dat dan is. Leuk, zo’n zelf onderzoek (ik hou er zo van)!

Vanuit daar hoop ik natuurlijk zeker dat jij er ook iets uit kunt halen 😉

De poes heeft inmiddels een ander plekje gezocht en het papier is bijna vol. Het is nu 00:15 uur. 4e kerstdag. 28 december om precies te zijn. Ik zit op de bank en voel me rustig. Ik check mijn lijf, ik check mijn hoofd. Het is tijd om te gaan slapen. Morgen mijn blog uitwerken en online zetten. Wat een inspiratie!