De kracht van kwetsbaarheid

Een jaar of zeven geleden, raakte ik met mezelf in de knoop. En ik begreep er niets van. Dagelijks had ik een gevoel van spanning en strijd. Een soort van overleven. Als ik mezelf moest beschrijven, was het meest passende dat ik kon bedenken: Robot. Ik leefde wel, bewoog, sprak, at en dronk, maar er miste iets: GEVOEL. Ik had echt het idee dat ik geen gevoel had. Dat ik ‘onraakbaar’ was. Ik was sterk, ging altijd door, droeg standaard mijn favoriete ‘ met mij gaat alles goed’, masker. Dat was voor mij de beste manier van overleven. Doen alsof niets mij raakte. Mijn emoties niet tonen. Proberen met alle winden mee te waaien, om er maar voor te zorgen dat iedereen me leuk zou vinden. Want als iedereen me leuk vond, werd ik tenminste niet bezeerd. Dan zou niemand me zeggen dat ik niet goed genoeg was.

Wat ik mij destijds niet besefte, is dat niets kan bestaan zonder een tegenpool. Er is geen geluk zonder ongeluk, er is geen liefde zonder haat, er is geen voorspoed zonder tegenspoed. Ik balanceerde angstig tussen elke tegenpool in. Het leek mij de gemakkelijkste, meest veilige manier van ‘overleven’.

Maar het voelde niet goed. Ik mistte iets. Ik wilde ZO graag gezien en geliefd worden. Ik wilde vriendschap voelen, mooie gesprekken voeren, ECHT contact maken met anderen. Al die tijd begreep ik niet waarom dit allemaal in mijn leven ontbrak. Ik wilde zó graag gezien worden, maar ik DURFDE niet gezien te worden! Ik was veel te bang voor pijn! Pijn die je voelt als je gekwetst, teleurgesteld of afgewezen wordt. Daarom was ik gedurende mijn leven zo vertrouwd en gehecht geraakt aan mijn veilige masker.

Maar achter mijn masker was het eenzaam. Niemand dichtbij laten gaf me het gevoel alleen op de wereld te zijn. Ik ontliep elke vorm van ongeluk en liep daarom mijn kans op geluk voorbij. Totdat het moment kwam dat ik zo niet meer verder kon. Ik wilde weten wat er ‘mis’ was met mij en hoe ik me weer gelukkig kon gaan voelen.

Ik ben op zoek gegaan naar coaching en begon veel over mezelf te leren. Ik ben zelfhulpboeken gaan lezen, heb cursussen gevolgd en heb uiteindelijk een opleiding tot Gezins-en Kindercoach gevolgd. Door al het moois wat ik heb mogen leren, heb ik mijn ‘ik ben onraakbaar’ masker steeds verder af kunnen zetten. Ik leerde dat als ik verder wilde komen, ik mensen moest gaan toelaten in mijn leven. Ik moest mijn kwetsbaarheid gaan tonen. Een andere oplossing was er niet.

En JA, ik leerde ongemak kennen. Ik heb me onzeker gevoeld, verdrietig, jaloers, hulpeloos en ellendig. Maar mijn leven als robot was voorbij. Niets was meer eentonig, er kwamen UPS en DOWS. Naast onzekerheid kwam ZEKERHEID te staan. Naast mijn verdriet voelde ik BLIJHEID. Ik was niet alleen jaloers, maar ook TROTS op anderen (én mezelf). Ik voelde me niet langer hulpeloos en ellendig, maar er kwam ook ruimte voor KRACHT en VERTROUWEN.

Ik durfde veiligheid los te laten en DURFDE in het diepe te stappen. Ik durfde KWETSBAAR te zijn. En kwetsbaar zijn is doodeng. Ik voelde me ‘naakt’ als ik anderen een kijkje in mijn binnenwereld gaf. Maar ook in dit geval was de tegenpool aanwezig: VERVULLING. Ik kreeg waar ik zolang al naar verlangde: mooie gesprekken, waardevolle contacten en ik voelde me gezien en gehoord. Ik ging anderen toelaten in mijn leven. Mijn masker zat niet langer meer vast, maar kwam los te zitten en vervaagde. Er kwam ruimte voor LIEFDE.

De UPS en DOWNS zijn tot rust gekomen en de tegenpolen zijn minder heftig aanwezig. Ik ben dankbaar dat ik het pad heb gekozen dat onbegaanbaar leek. Ik ging de uitdaging aan en kapte de bomen die in de weg stonden, sloot vrienden met vervelende prikkers en kreeg bewondering voor de onbekende wereld.

En zo bewandel ik mijn eigen levenspad. Soms zal ik mijn hoofd stoten of me bezeren en ik zal mijn masker op moeilijke momenten weer even dragen, maar ik loop door. Ik val en sta op. Het leven is te mooi om op veilig te spelen. Er is nog zoveel te ontdekken.

Dag robot …… ik ben een mens ...