Brief aan mijn innerlijk kind

Door rennen.. wat ben je daar toch ongelooflijk goed in. Van het ene klusje in het andere rollen. Elk moment bezig zijn met het volgende. Vermoeiend… maar dat heb je niet door. Je zit er midden in en om je niet slechter te hoeven voelen, grijp jij je vast aan alles waar je weer een gevoel van voldoening uit kan halen. Je wil het graag goed doen. Je wil dat alles goed geregeld is. Dat alles voor elkaar is. Perfect is.

Je jaagt perfectie na, maar het lukt je niet om ooit het perfecte moment te bereiken. Als een kat die achter zijn eigen staart aanrent. Als je de perfectie nastreeft, zal er altijd wel iets te vinden zijn dat niet perfect is. Je zult blijven zoeken en dus vinden wat beter kan. In jouw ogen is het nooit goed genoeg.

Tot het moment dat je jezelf afvraagt… mijn leven over 30 jaar… Wil ik dit al die tijd zo vol blijven houden? Wil ik, dat als ik later terug kijkt, ik nog steeds dezelfde woorden op papier zal zetten? Dat ik door mijn leven bent gerend, bevangen door de haast om van het ene moment in het andere te komen? Is dat wat ik wil??

Dat je later terug kijkt en denk.. had ik maar… Nee. Dat wil je niet! Dus maak dan nu bewust de keuze. Kies voor een andere weg. Die is er, je weet het. Af en toe bewandel je die weg al. Maar je wordt er soms van weggeblazen. Nee… je LAAT je er soms weg van blazen. Je wil teveel… Je doet teveel. Je hebt de overtuiging dat het altijd maar beter kan. Dat het altijd beter moet. Dat je beter zou moeten zijn dan dit…

Het is als een stem in jou die je klein houdt. Alsof je wordt tegen gehouden om te groeien. Het nastreven van perfectie is als een muur… een masker. Het heeft je ooit geholpen. In tijden van onzekerheid hielp het je om jouw ‘perfectie masker’ op te zetten. Naar de buitenwereld liet je dan zien dat het allemaal heel goed met je ging. Het kon niet beter.. Alles ging perfect. Maar onder dat masker zat een klein bang kindje. Een kindje dat het té spannend vond om haar eigen ik te laten zien. Omdat iedereen zich dan druk om haar zou gaan maken en ze hadden al zoveel zorgen. Ze hoefden haar zorgen er niet ook nog bij te dragen. Bovendien kon ze er moeilijk me omgaan als iemand zich om haar bekommerde. Alsof ze dicht sloeg als iemand voor haar wilde zorgen. Ze liet het niet toe. Het was te overweldigend. Te benauwend. Maar ze wist toen niet dat door liefde van anderen niet toe te laten, ze zich afsloot van de liefde. Ook voor de liefde van zichzelf. Dus hield ze zichzelf groot. Alles ging perfect. Voor haar eigen veiligheid bleef ze kiezen voor het masker.

Maar lief kind… wat heb je daarmee veel liefde gemist. Je hebt jezelf zo onbelangrijk gemaakt en je zelf zo weinig waarde toegekend. Je hebt jezelf klein en minderwaardig gemaakt. Je deed het uit loyaliteit naar je ouders en uit veiligheid voor jezelf. Een heel begrijpelijke keuze. Wat was je een dapper kind. Een sterk kind. Je zette je eigen behoeftes opzij en dacht hiermee goed voor de ander en jezelf te zorgen.

En misschien heb je dat wel geleerd.. heb je hetzelfde gedrag gezien bij één van je ouders. Of bij allebei. Je dacht dat je het juiste deed, dat het zo hoorde. Maar lieve schat, het wordt tijd dat je dit masker af zet. En om de keuze te maken om liefde toe te laten in je leven. Gun jezelf in de eerste plaats de liefde van jezelf. Want dat is waar het allemaal begint. Hou van jezelf. Van elke eigenschap die je hebt ontwikkeld. Je hebt het goed gedaan. Gun het jezelf om af en toe een kijkje te nemen naast je masker en zie wat een mooi mens je bent. Je was het altijd al. Alleen je zag het zelf nog niet. het is tijd dat je het mag gaan zien.

Je bent een prachtig mens, met al je eigenschappen. Je hebt zoveel liefde te geven, je hebt zoveel liefde te krijgen. Het is er voor je. Stel je ervoor open, laat het toe. Zie het als een speelveld. Ga onderzoeken en ga ervaren en open jezelf, beetje bij beetje. Doe het op een manier die goed voelt voor jou. Het is helemaal oké. Maar straal! Dat verdien je.

Masker van Perfectie, bedankt. Bedankt dat je er was toen ik je nodig had. Bedankt dat je er was als de buitenwereld onveilig voor me voelde. Bedankt dat ik me achter je heb mogen verschuilen en dat ik met jou een manier heb gevonden om me veilig en vertrouwt te voelen in de wereld. Ik laat je nu los. Met twee handen pak ik je liefdevol vast en zet ik je zachtjes naast me neer. Misschien dat ik je af en toen nog nodig heb en zal ik je weer even pakken. Maar voor nu, het is goed zo. Dus bedankt. Ik ga nu zonder jou verder. En dat voelt heel spannend en ik voel de onzekerheid opkomen. Maar ik ben bij me. Ik kan dit. Uit liefde voor mezelf. Dank je wel.